Na zo’n 44 jaar met veel plezier bij Factorium gewerkt te hebben gaat Hoofd Cursussen Karen Broekhuis genieten van haar kleinkinderen en haar moestuin. Met veel plezier kijkt ze terug op de jaren die ze hier gewerkt heeft.

Karen begon met het geven van dwarsfluitlessen, waar ze al als jong meisje een grote passie voor had. “Ik weet nog wel wanneer het bij mij begon te kriebelen”, vertelt ze met een glimlach. “Ik ging als klein kind met mijn ouders naar een voorstelling van Jeugd en Muziek, waar De Schilderijententoonstelling van Moessorgski werd gespeeld. Daar werd ik zó door gegrepen.” Pas zeven jaar oud was ze toen. Op diezelfde leeftijd kreeg ze ook een passie voor dans en begon ze niet alleen met blokfluitles, maar ook met ballet. Later begon het muzikale meisje met het spelen van dwarsfluit. “Na een tijdje weet je dat je het best aardig kan en ook wel talent hebt. Dus toen ik op de middelbare school zat, dacht ik: ik wil daar eigenlijk wel in verder.” De keuze was dan ook snel gemaakt, Karen ging dwarsfluit studeren op het conservatorium. “Dat was een hele goede keuze, ik heb daar zo’n leuke tijd gehad.” Samen met medestudenten maakte ze muziek en speelde ze in binnen- én buitenland. “Ja, dat is fantastisch.” Haar ogen glinsteren als ze over die periode praat.

Opperhoofd
Door de toenmalige directeur van Factorium (toen nog de Tilburgse Muziekschool) Gerard Telkamp werd ze van het conservatorium geplukt. Hij vroeg haar destijds of ze alsjeblieft les wilde geven en 44 jaar later is ze er nog steeds. Zo gaf ze zo’n vijf jaar dwarsfluitles aan, de toen zevenjarige, Laura Links. “Ik heb de lessen van Karen altijd heel erg leuk gevonden. Ik vond haar streng, maar wel rechtvaardig”, zo vertelt ze. “En soms ook een beetje eng.” Dat kwam niet alleen omdat ze streng kon zijn, maar ook omdat Laura haar beschrijft als een hele indrukwekkende dame. “Als je haar voor het eerst ziet denk je: wow, wát een powervrouw.” Maar ze is vooral een heel betrokken docente: “Zij was de enige die ooit tegen mijn moeder zei dat ik last had van faalangst. Zij zag dat aan mij.” De laatste jaren geeft Karen geen fluitles meer, maar is ze Hoofd Cursussen geworden en is ze, zoals ze het zelf noemt, het opperhoofd van de verschillende teamhoofden. 

Ze staat bij haar collega’s bekend als de stabiele factor. “Het is iemand op wie je altijd kunt rekenen”, vertelt Hoofd Administratie Kees Buster. Samen vormen zij een groot deel van het kernteam en nemen ze een hoop besluiten. Net voor de school naar het nieuwe pand verhuisde, kreeg Karen de optie om directeur Telkamp een tijdje te vervangen. “Maar”, zo vertelt Kees, “dat wilde ze alleen als ik ook mee zou doen, dat geeft wel aan welke band wij hebben.” Hoe hij haar zou omschrijven? “Opgeruimd staat netjes!” Karen houdt niet van losse eindjes achterlaten. “Zelfs haar mailbox moet altijd leeg zijn”, lacht hij.

Voorstellingen
In de vele jaren dat Karen hier gewerkt heeft, heeft ze veel mooie dingen mogen doen. “Zoals in de orkesten van de musicals spelen, dat je onderdeel bent van zulke mooie voorstellingen.” Daarnaast ontdekte ze dat ze het erg leuk vindt om te organiseren, waardoor ze uiteindelijk solliciteerde voor de baan Hoofd Muziek. “Dat kwam tijdens een kindervoorstelling waar ik lang geleden aan werkte. Ik ben geen echte maker, maar ik ben iemand die de boel een beetje bij mekaar kan houden.” Het mooiste waar ze aan gewerkt heeft is de galavoorstelling van vorig jaar, ter ere van het 150 jaar bestaan van Factorium. “Dat was echt prachtig.”

Bourgondiër
John Groeneveld is docent hobo en heeft Karen van docente naar afdelingshoofd zien worden. Maar ook in de privésfeer kent hij haar goed, de twee zijn namelijk overburen. “We hebben regelmatig etentjes met een aantal mensen in de straat en oud en nieuw is inmiddels een traditie geworden.” Hij ziet haar als een echte Bourgondiër: “ze geniet van lekker eten en koken, haar man is ook zo’n kookfanaat.” Daarnaast omschrijft hij haar als praktisch en to the point. “Karen is altijd heel duidelijk in wat ze doet.” Wat hij vooral aan haar gaat missen als collega is haar opgeruimde karakter, dat Kees eerder al benoemde. “En haar aanstekelijke lachje”, zegt hij na er een tijdje over nagedacht te hebben. “Dat kan denk ik iedereen beamen.”

Roze tutu’tje
Wat Karen het allerleukst vindt aan Factorium? “Dat we alles in huis hebben.” Daarmee bedoelt ze niet alleen het opleiden van hele getalenteerde en gedreven leerlingen. “Het is minstens zo leuk om kleutertjes, die nog niet weten of ze heel graag met een roze tutu’tje willen lopen of uiteindelijk liever blokfluit willen spelen, de kunsten te laten ontdekken en ervaren.”

In juli neemt ze afscheid. “Ik ga deze hele familie wel erg missen”, klinkt ze treurig. Maar daardoor krijgt ze ook de kans om hele andere dingen te doen. “Zoals manden vol citroenen verkopen uit mijn moestuin”, lacht ze. “En om eens in een hele andere bubbel te vertoeven dan de culturele bubbel waar ik mijn hele leven in zat. Ik zou graag iets anders voor de maatschappij willen betekenen.” Zo wil ze graag migranten op weg helpen in Tilburg en ze de Nederlandse taal leren. “Ik heb natuurlijk al een heel maatschappelijk relevant beroep gehad, maar dit is nog eens de andere kant daarvan.”

^{Foto: Jostijn Ligtvoet}