Dwarsfluitdocente Odette Kolen - van de Korput deelt haar ervaring van online les geven met ons. Dit is haar zesde blog.
- maandag 8 juni -
Fluitles geven is zeg maar echt mijn ding! Deze week was het dus een feestje om weer in mijn lokaal les te mogen geven met leerlingen op veilige afstand nabij.
Klonk de eerste zin voor u als plagiaat, dan kan dat kloppen hoor, maar ook met taal heb ik wel iets, vandaar.
De tips vlogen me, in aanloop naar de op-afstand-nabij-lessen, om de oren; van het blazen met een mondkapje of een kunststof bekertje voor het kopstuk, tot en met het hangen van lege remia-emmertjes aan het instrument, zodat we alle druppels konden opvangen. Denk niet dat dit rare voorbeelden zijn, want er is zelfs in protocollen sprake van “condensopvangzakjes” die je vervolgens na afloop in de “condensopvangzakjes-wegwerpemmer” mag gooien. Over taal gesproken!
Protocollen werden opgesteld, pijlen in het gebouw gevolgd en daar waren ineens twee deuren die ik in de gaten moest houden, want ja; ik was dan wel in het lokaal, maar soms werd er toch nog online aangeklopt. Niet omdat de leerling ziek was, hoestte of al oma was, maar omdat de leerling gewoon jong en zoekend was.
Zonder dat ik er een politiek verhaal van ga maken, vielen me daarbij diverse woorden met “SP” op.
Sputterend zei een leerling; “Ik wil liever online les, want ik ben zo bang dat ik iets fout doe met alle regels”.
Ik kan me dat wel indenken. Je bent negen jaar en moet nu zelfstandig naar de les, liefst zonder ouders het gebouw in om als het ware een speurtocht van pijlen door de verdiepingen te lopen op zoek naar het lokaal. Springend van enthousiasme wil je komen fluiten, maar toch klop je aan op de computer, want hoe spectaculair ook, het blijkt té spannend.
Hoe vaak komt het voor dat ook de “grote mensen” zoekend zijn en niet vanuit ervaringen antwoord kunnen geven? Alle generaties moeten op dit moment het wiel uitvinden – we kunnen nu niet vragen “hoe deden jullie dat vroeger?”.
Terug in het lokaal; Alles werd spik en span in orde gemaakt voordat de eerste leerling binnenkwam met een eigen lessenaar, want er kunnen wat spetters - sorry ik bedoel natuurlijk “aerosolen” - op de lessenaars komen.
Eindelijk konden we de muziek weer samen spelen. De leerling mocht dan denken dat we dat in al die weken nog regelmatig hadden gedaan, maar besefte waarschijnlijk niet dat het dan bij haar wel als samenspel klonk, maar het geluid bij mij toch echt met vertraging doorkwam.
Begrijpt u inmiddels dat “sp” mij opviel?
Wat tot slot te denken van het “spatscherm” waar ik vorige keer al over schreef? Eén van de leerlingen vond het maar wat bijzonder dat ze achter dit “spuugscherm” mocht gaan staan…..tja zo kun je zo’n ding natuurlijk óók noemen. Het klinkt nog minder fraai, maar het doel is er niet minder om. Dat scherm staat er om ons te beschermen…..ik heb na afloop van de lesdag meteen maar even in het etymologisch woordenboek opgezocht of het woord “beschermen” daadwerkelijk van het woord “scherm” komt. Het antwoord? Ja!….al vermoed ik dat men in vroeger tijden dan toch echt een ander scherm bedoelde.
Lees hier de eerdere blogs van Odette: Blog 1 | Blog 2 | Blog 3 | Blog 4 | Blog 5
De blogs verschenen ook op MEST online platform voor cultuur in Brabant